امام جعفر الصادق علیه السلام:   

يَنْبَغى لِلْمُؤْمِنِ انْ يَكُونَ فيهِ ثَمان خِصال :

وَقُورٌ عِنْدَ الْهَزاهِزِ،

صَبُورٌ عِنْدَ الْبَلا،

شَكُورٌ عِنْدَ الرَّخا،

قانِعٌ بِما رَزَقَهُ اللّهُ،

لا يَظْلِمُ الاْ عْدا،

وَ لا يَتَحامَلُ لِلاْ صْدِقا،

بَدَنُهُ مِنْهُ فى تَعِبٌ،

وَ النّاسُ مِنْهُ فى راحَةٍ.

 (اصول كافى ،ج 2، ص 47، ح 1، ص 230، ح 2؛ نزهة النّاظر حلوانى ، ص 120، ح 70. )
 سزاوار است كه هر شخص مؤمن در بردارنده هشت خصلت باشد:

هنگام فتنه ها و آشوب ها باوقار و آرام ،

 هنگام بلاها و آزمايش ها بردبار و صبور،

هنگام رفاه و آسايش شكرگزار،

 به آنچه خداوند روزيش گردانده قانع باشد.

 دشمنان و مخالفان را مورد ظلم و اذيّت قرار ندهد،

 بر دوستان برنامه اى را تحميل ننمايد،

جسمش خسته ؛

ولى ديگران از او راحت و از هر جهت در آسايش باشند

 آيه شماره 148  از سوره مبارکه نساء
لاَّ يُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَكَانَ اللّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا
خداوند، آشكار كردن گفتار بد را دوست نمى‏دارد،

مگر از كسى كه به او ستم شده باشد و خداوند، شنواى داناست.
افشاى عيوب مردم، به هر نحو باشد حرام است.

(با شعر، طنز، تصريح، تلويح، حكايت، شكايت و ...)

«لايحب الله الجهر بالسوء من القول»
نشانه‏ى جامعه اسلامى آن است كه مظلوم بتواند با آزادى كامل، عليه ظالم فرياد بزند.

«الجهر بالسوء من القول الا من ظُلم»
غيبت مظلوم از ظالم جايز است.

«الجهر بالسوء من القول الا من ظُلم»
تنها مظلوم، اجازه‏ى غيبت از ظالم را دارد،

آن هم در مورد ظلم او، نه عيوب ديگرش. «الاّ من ظُلم»
در موارد جواز افشاى عيوب، از مرز حقّ تجاوز نكنيد،

چون خداوند شنوا و داناست. «سميعاً عليماً»