مقام حضرت علي علیه السلام در پيشگاه خداوند   
رسول خدا صلّ الله علیه و آله و سلّم به جابربن عبدالله انصاري فرمود:

« علي در پيشگاه خداوند جايگاه والا و پاداش هاي فراواني دارد

که به هيچکدام از فرشتگان مقرب و پيامبران مرسل چنين مقام و پاداشي نداده است.

دوستي با علي بر هر مسلماني واجب است،

زيرا او تقسيم کننده بهشت و دوزخ است

و هيچکس حق عبور از صراط را جز با بيزاري جستن از دشمنان او ندارد.»

بحارالانوار، ج 35، ص 106 ------ فضائل

  ليلة الرّغائب: اوّلين شب جمعه ماه رجب را  ليلة الرّغائب گويند;

رسول خدا(صلى الله عليه وآله) در روايتى كه فضيلت ماه رجب را بيان مى كرد فرمود:

«از اوّلين شب جمعه ماه رجب غافل نشويد كه فرشتگان آن را «ليلة الرّغائب» ناميدند».
آنگاه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) اعمالى را براى آن شب به اين كيفيّت بيان فرمود:

«روز پنج شنبه اوّل ماه را روزه مى گيرى،

چون شب جمعه فرا رسيد،

ميان نماز مغرب و عشا دوازده ركعت نماز مى گذارى (هر دو ركعت به يك سلام) و

در هر ركعت از آن، يك مرتبه سوره «حمد»

و سه مرتبه «إنّا انزلناه» و دوازده مرتبه «قل هو الله احد» را مى خوانى;

پس از اتمام نماز هفتاد مرتبه مى گويى:

«أللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد النَّبِىِّ الاُْمِّىِّ وَ عَلى آلِهِ»

آنگاه به سجده مى روى و هفتاد بار مى گويى:

«سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَ الرُّوحِ» سپس

سر از سجده برمى دارى و هفتاد بار مى گويي:

«رَبِّ اغْفِرْ وَ ارْحَمْ وَ تَجاوَزْ عَمّا تَعْلَمُ، إِنَّكَ أنْتَ العَلِىُّ الاْعْظَمُ»

بار ديگر نيز به سجده مى روى و هفتاد مرتبه مى گويى:

«سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلائِكَةِ وَ الرُّوحِ»

آنگاه حاجت خود را مى طلبى كه ان شاءالله برآورده خواهد شد.
رسول خدا(صلى الله عليه وآله) در فضيلت اين اعمال فرمود: «كسى كه چنين نمازى را بخواند، خداوند همه گناهانش را بيامرزد... و در قيامت درباره هفتصد تن از خاندانش شفاعت مى كند، و چون شب اوّل قبر فرا رسد، خداوند پاداش اين نماز را به نيكوترين چهره، با رويى گشاده و درخشان و زبانى فصيح و گويا، به سوى قبر او مى فرستد، آن چهره نيكو به وى گويد: «اى حبيب من! بر تو بشارت باد! كه از هر شدّت و سختى نجات يافتى» از آن چهره نورانى مى پرسد: «تو كيستى؟ من تاكنون چهره اى از تو زيباتر نديده ام و بويى از بويت خوشتر به مشامم نرسيده؟!»
آن چهره نيكو پاسخ دهد: «اى حبيب من! من پاداش آن نمازى هستم كه تو در فلان شهر، فلان ماه و در فلان سال به جا آورده اى; من امشب به نزد تو آمدم، تا حقّت را ادا كنم و مونس تنهايى تو باشم و وحشت را از تو مرتفع سازم (و همواره در كنارت بمانم) تا زمانى كه همگى در روز رستاخيز برخيزند و در عرصه قيامت بر سرت سايه بيفكنم. (خلاصه هيچ زمانى پاداش اين كار نيك از تو قطع نخواهد شد)».

بحارالانوار، جلد 104، صفحه 125

 آيه شماره 148  از سوره مبارکه نساء
لاَّ يُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَكَانَ اللّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا
خداوند، آشكار كردن گفتار بد را دوست نمى‏دارد،

مگر از كسى كه به او ستم شده باشد و خداوند، شنواى داناست.
افشاى عيوب مردم، به هر نحو باشد حرام است.

(با شعر، طنز، تصريح، تلويح، حكايت، شكايت و ...)

«لايحب الله الجهر بالسوء من القول»
نشانه‏ى جامعه اسلامى آن است كه مظلوم بتواند با آزادى كامل، عليه ظالم فرياد بزند.

«الجهر بالسوء من القول الا من ظُلم»
غيبت مظلوم از ظالم جايز است.

«الجهر بالسوء من القول الا من ظُلم»
تنها مظلوم، اجازه‏ى غيبت از ظالم را دارد،

آن هم در مورد ظلم او، نه عيوب ديگرش. «الاّ من ظُلم»
در موارد جواز افشاى عيوب، از مرز حقّ تجاوز نكنيد،

چون خداوند شنوا و داناست. «سميعاً عليماً»

امام سجاد السلام 

وَ أَمّا حَقّ سَائِسِكَ بِالْعِلْمِ فَالتّعْظِيمُ لَهُ وَ التّوْقِيرُ لِمَجْلِسِهِ وَ حُسْنُ الِاسْتِمَاعِ إِلَيْهِ وَ الْإِقْبَالُ عَلَيْهِ وَ الْمَعُونَةُ لَهُ عَلَى نَفْسِكَ فِيمَا لَا غِنَى بِكَ عَنْهُ مِنَ الْعِلْمِ بِأَنْ تُفَرّغَ لَهُ عَقْلَكَ وَ تُحَضّرَهُ فَهْمَكَ وَ تُزَكّيَ لَهُ قَلْبَكَ وَ تُجَلّيَ لَهُ بَصَرَكَ بِتَرْكِ اللّذّاتِ وَ نَقْصِ الشّهَوَاتِ وَ أَنْ تَعْلَمَ أَنّكَ فِيمَا أَلْقَى إِلَيْكَ رَسُولُهُ إِلَى مَنْ لَقِيَكَ مِنْ أَهْلِ الْجَهْلِ فَلَزِمَكَ حُسْنُ التّأْدِيَةِ عَنْهُ إِلَيْهِمْ وَ لَا تَخُنْهُ فِي تَأْدِيَةِ رِسَالَتِهِ وَ الْقِيَامِ بِهَا عَنْهُ إِذَا تَقَلّدْتَهَا وَ لَا حَوْلَ وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ (رساله حقوق امام سجاد (ع) – حق آموزگار)
 و اما حق استاد علم‏آموزت بزرگداشت اوست و حفظ احترام مجلس او و نيك گوش دادن به گفتارش و توجه به او و يارى دادن وى به سود خودت تا بتواند دانشى را كه نياز دارى به تو بياموزد، بدين گونه كه ذهن خود را كاملا مصروف او سازى و فهمت را به او پردازى و پاكدلانه به او دل دهى و چشمت را به روشنى تمام ، با ترك لذتها و كاهش شهوتها (و آرزوهايى غير از تحصيل دانش) بر او دوزى. و اينكه بدانى در هر چه به تو آموزد بايد فرستاده او باشى كه آن را به نادانان برسانى و بر توست كه اين رسالت را از جانب او به بهترين گونه‏اى به آنان برسانى و در اداى رسالتش به وى خيانت نكنى و چون آن (رسالت) را بر عهده گرفتى به نيابت او بپردازى. و لا حول و لا قوه الا بالله.