1) قرآن ، که صورت کتیبّۀ انسان کامل- أعنی حقیقت محمّدیّه(صلی الله علیه و آله و سلّم) است،به اندازه ای که از آن بهره برده ای به حقیقت خاتم(صلی الله علیه و آله و سلّم)تقرّب یافته ای:إقرأ و ارقه(بخوان و بالا برو).
رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم)فرمود:« إنّ هذا القرآن مأدبة، فتعلّموا مأدبته ما استطعتم، و إنّ أصفر البیوت لجوف(لبیت – خ) أصفر من کتاب الله تعالی»؛ یعنی این قرآن سفرۀ الهی(ادبستان الهی)است،پس از این ادبستان به مقدار استطاعتتان تعلیم گیرید،و همانا تهی ترین خانه ها آن است که از کتاب خداوند تعالی تهی باشد.
پس ای اخوان صفا و خلّان وفا به مأدبه ای آیید که : فیها ما تشتهی الأنفس و تلذّ الأعین،یعنی در آن مأدبه آنچه اشتهای جان دارید موجود است و آنچه چشمها را می برد متحقّق است.
عرفان و برهان و قرآن از هم جدایی ندارند و عرفان و برهان از بطون و اسرارند و بیانگر و زبان منطق وحی اند و قرآن و عرفان و برهان مساوی با انسان کامل اند که حجّت الله و قطب عالم امکان،و واسطۀ فیض الهی،و معصوم است و جان او وعای حقایق قرآن است.
2) آیۀ عباد الرحمن ، آخر سورۀ فرقان،از (عباد الرّحمن الّذین یمشون علی الأرض) تا آخر سوره،هر یک،دستور العمل کاملی است.
3) در باب سیزذهم و باب بیستم ارشاد القلوب دیلمی آمده است که:
قال النّبیّ (صلّی الله علیه و آله و سلّم):یقول الله تعالی:«من أحدث و لم یتوضّأ فقد جفانی،و من أحدث و توضّأ و لم یصلّ رکعتین فقد جفانی،و من صلّی رکعتین و لم یدعنی فقد جفانی،و من أحدث و صلّی رکعتین و دعانی فلم أجبه فی ما یسأل من أمر دینه و دنیاه فقد جفوته،و لست بربّ جاف»؛ یعنی نبی(صلّی الله علیه و آله ) فرمود که خداوند تعالی می فرماید:کسی که دچار حَدَث بشود و وضوء نگیرد پس به تحقیق مرا ستم کرده است،و کسی که محدث شد و وضوء گرفت ولی دو رکعت نماز نگذارد،پس به من جفا کرد،و کسی که دو رکعت نماز بخواند و مرا نخواند(یعنی چیزی از من نخواهد)پس به من جفا کرد،و کسی که محدث شد و دو رکعت نماز گذارد و مرا خواند،پس من جوابش را در آنچه که از امر دین دنیایش خواسته است ندادم پس همانا من به او ستم کردم در حالیکه من پروردگار جفا کار نیستم.
حالا که در این عمل سهلِ رخیص چنین نتیجۀ عظیمِ نفیس است،خوسا به حال آنکه از علوّ همّت خود بعد از ادای این دستور از حق تعالی مطلبی بخواهد که آن را زوال و نفاد نباشد،أعنی حلاوت ذکر و لذّت لقاء و شرف حضور بخواهد(اللّهم ارزُقنی حلاوةَ ذکرِک و لقائَک و الحضورَ عندک) ،و زبان حالش این باشد که:
ما از تـو نـــــداریم به غیــر از تـو تمنــّا حلوا به کسی ده که محبّت نچشیده است
4) (و کلوا و اشربوا و لا تسرفوا).فضول طعام مُمیت قلب است،و مفضی به سرکشی نفس و طغیان او است،و از اجلّ خصال مؤمن جوع است.
نه چندان بخور کز دهانت بر آید نه چندان که از ضعف جانت بر آید
5) همانطور که فضول طعام مُمیت قلب است، فضول کلام نیز از قلب قاسی بر خیزد.از رسول الله(صلّی الله علیه و آله و سلّم)روایت است که:
«کلام به غیر ذکر خدا را زیاد نکنید،چون که کثرت کلام به غیر ذکر خداوند،برای دل قساوت می آورد و همانا دورترین مردم از خداوند،قلب قاسی است».
6) محاسبت نفس ،که امام کاظم(علیه السلّام) فرمود:«از ما نیست کسی که درهر روز،خودش را محاسبه نمی کند،که اگر عمل خوبی انجام داد از خداوند طلب زیادی آن نماید و اگر عمل بدی را مرتکب شد طلب مغفرت از پیشگاه خدا کند و بسوی او توبه نماید».
7) مراقبت ، و این مطلب عمده است.
قال الله تعالی :« و کان الله علی کلّ شیء رقیباً» ،یعنی خداوند بر هر چیزی نگهبان است..
و قال النّبیّ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) لبعض أصحابه: «اعبد الله کأنّک تراه، فإن لم تکن تراه فهو یراک»،یعنی حضرت به بعضی از اصحابش فرمود:«عبادت کن خدا را مثل اینکه او را می بینی،پس اگر تو او را نمی بینی،پس او تو را می بیند».
8) ادب مع الله در هر حال، در باب چهل و نهم ارشاد القلوب دیلمی آمده است:روایت شده که نبیّ(صلّی الله علیه و آله و سلّم) به سوی گوسفندانش خارج شد در حالیکه چوپان آنها را برهنه دید که داشت لباسش را از شپش پاک می کرد(و خودش لخت و برهنه بود)و تا حضرت را دید لباس پوشید،پس حضرت به او فرمود:
برو که احتیاجی برای ما در چوپانی تو نیست،پس چوپان به حضرت عرض کرد برای چه؟حضرت در جواب فرمود:ما اهل بیتی هستیم که کسی را که ادب با خداوند را حفظ نمی کند و از او در خلوتش حیاء نمی کند،استخدام نمی کنیم و به کار نمی گیریم.
9) عزلت ، که سلامت در عزلت است،با خلق باش و نباش.
هرگز میان حاضـر و غایب شـنیده ای من در میان جمع و دلم جای دیگر است
10) تهجّد ، (و من اللیل فتهجّد به نافلةً لک عسی أن یبعثک ربّک مقاماً محموداً و قل ربّ أدخلنی مدخَل صدق و أخرجنی مخرَج صدق و اجعل لی من لدنک سلطاناً نصیراً)
11) تفکّر ، قال الله تعالی: «الّذین یذکرون الله قیاماً و قعوداً و علی جنوبهم و یتفکّرون فی خلق السّموات و الأرض ربّنا ما خلقت هذا باطلاً سبحانک فقنا عذاب النّار.»
12) ذکر الله تعالی در هر حال ،قلبی و زبانی، قوله سبحانه: «و اذکر ربّک فی نفسک تضرّعاً و خیفةً و دون الجهر من القول بالغدوّ و الآصال و لا تکن من الغافلین*إنّ الّذین عند ربّک لا یستکبرون عن عبادته و یسبّحونه و له یسجدون . »
13) ریاضت در طریق غلم و عمل بر نهج و روشی که در شریعت محمّدیّه(صلّی الله علیه و آله و سلّم) مقرّر است و بس،که علم و عمل برای طیران به اوج کمال و عروج به معارج به منزلت دو بالند.
14) اقتصاد ، یعنی میانه روی در مطلق امور،حتّی در عبادت.
15) مطلب در دو کلمه است:تعظیم امر خالق،و شفقت با خلق.
فرزانه آن که خواهد تعظیم امر خالق دیگر که باز دارد از خلق شرّ و شورش
منبع:کتاب حامل اسرار حضرت استاد صمدی آملی /ص ۴۸
(به نقل از نامه ها برنامه ها علامه ذوالفنون حسن زاده آملی حفظه الله/ص ۲۶)
:: برچسب‌ها:
سالک ,
سیر ,
الی الله ,
تفکر ,
ذکر ,
قران ,
مراقبت ,
محاسبت ,
تهجد ,
عزلت ,
:: بازدید از این مطلب : 240
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
